Ik ben Kaatje

Mijn foto
Ik ben ik. Ik ben dol op mijn leven, maar ik vind het leven ook best wel een uitdaging. Mijn hoofd zit vol, bomvol. Ik denk met een snelheid sneller dan het licht. Bloggen is mijn uitlaatklep. Bovendien vind ik mezelf belabberd in mijn contact met mensen, hoewel ik het volgens mijn medemens best aardig doe hoor. Bloggen helpt mij in het kunnen meedraaien in de echte wereld. Een oefenplekje. En dan vind ik het ook nog eens heerlijk om te schrijven. Mijn boek zou allang in de winkel hebben gelegen, uiteraard, maar ja, ik heb het zo druk...

dinsdag 14 juni 2016

Ondersteboven achterstevoren

De kinderen hadden twee extra vrije dagen. Iets met studiedag en margedag. En dus heb ik eens gek gedaan. Een paar dagen naar een vakantiepark...

Na de laatste keer dat ik met de kinderen in een vakantiepark was, had ik me voorgenomen om dat nooit, echt NOOIT meer te doen. Jongste was net vijf maanden en werd elke ochtend al om 5u wakker. Het matras was niet bepaald slaapbevorderlijk. We deelden ons huisje met de familie mug (die altijd mij moest hebben!). En als hoogtepunt lag oudste als krijsende peuter midden in het restaurant. Mijn ex begon na jaren te zijn gestopt op dag twee weer met roken. Need I say more? Maar ja, de kinderen zijn inmiddels ouder en ik een stuk relaxter dus het leek me een nieuwe poging wel waard.

Wat ben ik blij dat ik niet meer eindeloos veel beren op de weg zie, maar dingen gewoon doe! We hebben een paar hele leuke dagen gehad in Slagharen. Het huisje was knus en precies goed qua grootte en inrichting. Het park was ook super. We vergeten maar even het eten van de eerste avond... zelfs in een bejaardentehuis smaakt het nog beter.
En ook al was vriend gesloopt van zijn 60-urige werkweek ervoor, was ik gesloopt van het zwanger zijn en was jongste ziek met 39 graden koorts, oudste was zoals altijd 'unstoppable' en we hebben alles gedaan wat we wilden doen. Achtbaan in, achtbaan uit, ponyrijden, glijbaanroetsjen, autootjes rijden, voetballen (geen dag zonder voetbal voor oudste), treintje hier, kabelbaantje daar. En dat alles keer twee. Of drie. Of vijf voor vriend en oudste die maar niet genoeg kregen van het ondersteboven te worden rondgeslingerd.

Weet je, je kunt naar Bali vliegen, naar Zuid-Frankrijk rijden, met de boot naar Engeland, allemaal hartstikke leuk en spannend. Maar voor jonge kinderen is een paar dagen van dit ook al leuk en genoeg voor mooie herinneringen. De rest kan altijd nog...

zaterdag 4 juni 2016

Spiegelbeeld

Hebben jullie ook weleens dat je in de spiegel kijkt en denkt: oh... mijn... god! Ik gelukkig niet zo vaak, maar vanochtend wel.

Mijn spiegelbeeld en ik hebben een redelijke verstandhouding. Ik ben niet altijd dolenthousiast over haar, maar echt stom vind ik haar nou ook weer niet.
Soms is ze nogal eigenwijs. Dan heeft ze plat haar, terwijl ik volume wilde. Of scheef haar, terwijl ik het plat wilde. Ze heeft soms wallen en ook wel rimpels, maar die zien anderen gelukkig nog niet. Soms zijn haar wangen bleek, terwijl ik juist een blosje wilde. Ze heeft ook weleens knalrode wangen, die dan niet meer weg willen. En nu ineens krijgt ze pukkels terwijl de puberteit officieel al twintig jaar voorbij is.
Maar na een plens water in haar gezicht, haren föhnen, make-upje erop, oorbellen in en op zijn tijd wat lippenstift zijn wij weer goede vrienden.

Vandaag echter niet. Wat zag ik toen ik in de spiegel keek? Inderdaad... OMG. Een heuse onderkin! Ik probeerde mijn spiegelbeeld nog te overtuigen van het feit dat ze geen onderkin had, door op alle mogelijke manieren met mijn hoofd te draaien om haar intussen meedogenloos en smekend tegelijk aan te kijken. Het hielp niet. Eigenwijs ding ook, dat spiegelbeeld van mij!
Gelukkig hou ik wel van eigenwijze mensen...

woensdag 1 juni 2016

Kip

Als ik moet kiezen welk dier ik nu volgens de Chinese kalender zou zijn, is het een kip. Niet dat ik nou zo weg ben van dat beest, maar ik voel me een kip.

Vriend noemt me tegenwoordig regelmatig legkip of broedkip. Heel fijn, ahum. Maar ja, hij lacht er lief bij en aait intussen over mijn babybuikje, dus ik vergeef het hem.
Zelf voel ik me meer een plofkip. Vooral aan het eind van de dag. Hoewel ik nog helemaal niet zo ver in mijn zwangerschap ben, denkt mijn buik daar duidelijk heel anders over. Ik voel me een luchtballon in menselijke verpakking. Ik kan elk moment opstijgen. Bovendien ben ik moe, heel erg moe, en ik kan me zo voorstellen dat een plofkip zich ook zo voelt. Rondbanjerend op een heel klein stukje grond en na een paar stappen al moe en klaar met alles. (Serieus, het begrip ‘moe’ heeft ineens een hele andere inhoud gekregen.) Om zich vervolgens vol te stoppen met maar weer wat eten. Je moet toch wat hè.


Ik ben niet alleen een plofkip, ik ben ook nog eens een stresskip. Ik weet dat stress niet goed is voor een baby in je buik* en toch kan ik het niet tegenhouden. Iets met hormonen enzo. Ik word gek van mezelf! Vriend wordt volgens mij ook gek van mij. En ik vind mezelf een irritant zeikwijf, zo op z’n tijd (veel tijd). Ik heb nog nooit last gehad van hormonale schommelingen. Niet tijdens mijn menstruatie en niet tijdens mijn eerdere zwangerschappen. Kennelijk krijg ik ze nu alsnog van alle keren hiervoor bij elkaar. Ik maak ruzie om de kleinste dingen (hoewel ik het hele grote dingen vind, maar Vriend is het daar meestal niet mee eens… ik weet niet wie er gelijk heeft), ik voel me eenzaam, heb ineens enorme verlatingsangst en noem maar op.
Ik hoop dat de stress in deze kip snel weer ophoepelt, dat zal de sfeer zeer ten goede komen! (Of Vriend moet gewoon weer even normaal doen, maar ja... dat zal hij toch anders zien ;)

En als ik dan geen kip zou zijn, dan ben ik een mammoet. Wat is dat een mooi woord en zo toepasselijk voor moeders… mam-moe’t, mam-moet, beide wat mij betreft zeer treffend!

Wat voor dier zou jij denk je zijn?

* (er is onderzoek naar gedaan met verbluffende, confronterende resultaten: zie de BBC-serie ‘Negen maanden in de maak’)

dinsdag 31 mei 2016

Mama 3.0

Toen ik laatst schreef over nieuw leven, gaf ik al een kleine hint.... Niet alleen leiden ik en mijn gezin nu een nieuw leven, er komt ook nog eens nieuw leven aan. Ik ben namelijk in verwachting! Tegen alle verwachtingen, in ieder geval die van mij, in.

Mama 3.0, dat is eigenlijk hoe ik mezelf zie. Het is natuurlijk mijn 3e, maar de 3.0-versie is vooral omdat ik weer een andere moeder, een ander mens ben dan bij de vorige twee. Ik voel me steeds een geüpgrade versie van mezelf.

Bij mijn eerste was ik geloof ik nog überhaupt geen moeder. Arme hij! Het heeft ons alle twee wel een beetje beschadigd. Maar ik merk dat de tijd kan helen en we worden gelukkig steeds hechter. Voor mijn tweede was ik al wel een moeder, maar door persoonlijke issues kon ik nog niet helemaal bij mijn moederinstinct. Mijn band met haar is hechter. Iets waar ik soms wel mee worstel, omdat die band met mijn eerste stroever is. Het zou natuurlijk ook nog een jongen-meisje-verschil kunnen zijn, dus laat ik er nou ook niet te veel achter zoeken.

En nu dan de derde. Met mijn moederinstinct zit het inmiddels helemaal goed! Daar heb ik intensief aan gewerkt. Toch maakt dit het niet per se makkelijker. Om eerlijk te zijn, dit voelde als de moeilijkste beslissing die ik in mijn leven heb moeten maken. Maanden heb ik getwijfeld, gedacht, gevoeld.

Ik vind zwanger zijn gewoon heel moeilijk. Ik heb namelijk al moeite genoeg om me staande te houden in de wereld. Ik snap mezelf regelmatig niet en de wereld om mij heen snap ik ook niet. Waarschijnlijk snapt de wereld mij de helft van de tijd ook niet, dus je snapt dat niet alles appeltje eitje is. Door de hormonen snap ik er echter nóg minder van en bovendien vind ik het erg moeilijk om ziek, zwak en misselijk te zijn, terwijl mijn lichaam als het ware wordt overgenomen.
Bovenal vind ik het natuurlijk heel erg spannend om in een nieuwe relatie weer een kindje te krijgen. Mijn vorige gezinssamenstelling was tenslotte niet echt een daverend succes, wat helaas wel mijn referentiekader heeft gevormd...

Neemt niet weg dat ik heel erg blij ben met die mini in mijn buik! Alle 'tegen'-gedachten kon ik weerleggen en het 'voor'-argument, het gevoel van JAAA dit wil ik, won uiteindelijk met grote voorsprong.

Het is deze zwangerschap alsof ik alles veel bewuster beleef. (Ja duh, dat krijg je als je sowieso eindelijk het leven bewust meemaakt.) Ik vind het allemaal honderd keer spannender en ook wonderbaarlijker. Vorige keren was ik een stuk jonger, misschien heeft het daarmee te maken. Het is dan kennelijk toch vanzelfsprekender. Nu kan ik ineens alles laten vallen en verbaasd denken 'wat een wonder is dit in mijn buik!'
Het grootste verschil tussen deze zwangerschap en de vorige twee is dat ik mezelf nu meer accepteer. Dat geeft me zoveel rust! Het is oké dat ik niet alleen maar super blij ben, het is oké dat ik eigenlijk alleen maar de hele dag wil slapen, het is oké als ik alleen maar yoghurt met fruit en cruesli wil eten in plaats van mijn gebruikelijke veel gezondere menu vol salades en groene smoothies. Het is alleen niet zo oké als ik weer 25 kilo aankom, zoals de eerste keer, maar daar kan ik wel aan werken…

vrijdag 27 mei 2016

Dan maak ik het maar zelf

Vroeger hadden we thuis geen kleuren-tv. Ik vond dat de normaalste zaak van de wereld. Als vriendinnetjes commentaar hadden, zei ik: “Wij hebben gewoon andere kleuren.” Doen met wat je hebt en er tevreden mee zijn, dat heb ik geleerd. (Of ik dat nog steeds altijd braaf praktiseer, vraag ik me weleens af, maar dat terzijde.)

Mijn kinderen krijgen best veel, maar ik wil ze meegeven dat het niet vanzelfsprekend is. Bovendien kunnen ze de waarde echt totaal nog niet inschatten. Verwen je ze een keer, dan willen ze alleen maar meer. Regel je een leuk dagje uit, zijn ze aan het eind van die dag alleen maar strontvervelend. Mijn vriend (jaja, ik heb een vriend, later meer daarover) is wat materialistischer, dus die inbreng is wel een beetje merkbaar hier in huis. Overigens is het niet écht materialisme. Het is meer dat hij gewend was om goed geld te verdienen en dat ook weer lekker uit te geven, zonder enige verantwoordelijkheid voor iets of iemand. Als je kinderen hebt, en zeker als je alleen bent met ze, let je toch noodgedwongen meer op je uitgavenpatroon.


Over één ding zijn vriend en ik het eens: geen spelcomputer! We zien hoe de kinderen terugkomen van een weekendje bij hun vader, waar ze wel op de spelcomputer mogen en ik kan je zeggen, ik word er niet blij van. Ik vraag me trouwens af of de kinderen er zelf op lange termijn wel blij van worden. Maar ja, kinderen en langetermijndenken, daar heb ik ze nog nooit op betrapt.

Gisteravond zat Jochie druk te knutselen. “Ja mama, ik maak Super Mario na. Wij mogen hier geen spelcomputer, dus dan maak ik het maar zelf.”

Daar word ik dus wel blij van. Een goede inventieve, creatieve oplossing. Zie hier het resultaat…


PS. Mijn kinderen kijken gewoon tv hoor en op mijn zwakke momenten mogen ze ook weleens wat op mijn tablet doen ;)

donderdag 26 mei 2016

Nieuw leven!

Weet je wat? Ik ga het gewoon doen! Weer bloggen. En ook nog eens hier, op mijn oude vertrouwde blog. Toegegeven, het is gewoon lekker makkelijk. Al mijn instellingen zijn er al (hoewel ik de helft niet meer snap), mijn leeslijst etc. Maar daarnaast is het wat ik de vorige keer, bijna twee jaar geleden (oh mijn god wat gaat de tijd snel!), schreef: dit is mijn blog, dit is waar het begon. Hier schreef ik over mijn leven, over wie ik was, ook toen mijn leven uit mijn handen glipte en ik totaal niet blij was met wie ik was. Ik wil niet weglopen daarvan, onder uit een soort angst dat bekenden van mij hier toevallig weer terechtkomen, weer gaan lezen en ik bang ben voor hun oordeel. Ammehoelah. En dus ga ik lekker hier door. Wel in een nieuw jasje, want smaken veranderen nu eenmaal en het oog wil ook weleens wat nieuws. Toch?

Mijn nieuwe leven is alweer ruim twee jaar geleden begonnen. Toen vertrok ik met mijn kinderen naar de grote stad. We zijn aardig gesetteld inmiddels. Vorig jaar zijn we nog een keer verhuisd, naar de andere kant van de grote stad. Nu wonen we op tien minuten fietsen van het strand, zijn de kinderen helemaal gewend op school en sportclubs, komen er regelmatig klasgenootjes over de vloer en wonen we tegenover oma en opa (uh ja, echt waar, maar elk voordeel heb z'n nadeel en andersom...).

De titel van dit stuk slaat eigenlijk op heel erg veel. Er is namelijk heel erg veel veranderd. Te veel om nu in één stukje te schrijven. Het wordt anders ook zo onsamenhangend en jullie houden vast meer van ‘leesbaar’.

Nieuw leven in een nieuwe samenstelling, nieuw leven in de stad, nieuw leven qua opleiding, nieuw leven qua relatie en nieuw leven in…. Tja, dat verklap ik later nog wel…

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lieve medebloggers en meelezers:
Ik vind het super leuk als er nog iemand is die wil meelezen. Een bericht achterlaten is ook gezellig. Reageren doe ik sowieso. Of ik weer op alle blogs ga lezen waar ik ooit kwam, daar ook allemaal ga reageren etc, reken er niet op, dan kan het alleen maar meevallen. Echt waar, uit de grond van mijn hart, ik denk veel aan jullie. Meestal denk ik aan zo ongeveer de hele wereld. Ik kan alleen niet zo goed filteren, raak dan in de war, kan niet kiezen en ben vervolgens lamgeslagen, voel me daar rot over, stel uit en stel af. Ik heb mezelf moeten leren kennen en accepteren hierin. Dat gaat steeds beter. Conclusie: ik ben verre van perfect! Maar gelukkig zijn jullie dat ook niet ; )

maandag 16 juni 2014

Klop klop…

Sinds een paar dagen zet ik schoorvoetend weer mijn eerste stapjes in blogland. Het voelt wat onwennig, net als soms nog mijn nieuwe leven…

Toen ik een blogpauze aankondigde, kon ik niet vermoeden dat die bijna een jaar zou duren. Ik kon ook niet vermoeden dat mijn leven in die periode drastisch zou veranderen. Dat ik (en daarmee mijn gezin en omgeving) door een heel diep dal zou gaan. Maar dat is allemaal wel gebeurd en blogs schrijven en lezen was (en is?) wel het laatste wat in me opkwam.

Om kort maar wel eerlijk te zijn: ik ben volledig ingestort. Maar dan ook echt volledig! Wanhopig probeerde ik alle balletjes des levens omhoog te houden, niet alleen die van mezelf maar vooral die van iedereen om me heen. Want sterk zijn en doorgaan was mijn stand. Tot ik er bijna letterlijk bij neerviel. Met mijn laatste restje energie moest ik mezelf dwingen uit bed te stappen, de kids eten te geven en aan te kleden en weg te brengen. Dat was zo ongeveer alles wat ik op een dag aankon. Maar dat aan de buitenwereld toegeven, dat was een ander verhaal. En dus liep ik door tot ik niet meer kon. Tot het iedereen duidelijk werd dat ik er zelf toch echt niet meer uitkwam.
Ik heb me vrijwillig laten opnemen in een kliniek. Klinkt heftig en dat was het ook. Maar voor mij de enige manier om uit de afgrond weer omhoog te krabbelen, ver weg van alles en iedereen. Een paar maanden ben ik weggeweest. Alle shit uit mijn jeugd, uit mijn leven heb ik kunnen aanpakken daar. Ik ben heel diep gegaan maar ben er ontzettend blij mee. En ook ontzettend dankbaar dat mijn omgeving het me mogelijk heeft gemaakt.

Ben ik nu helemaal klaar? Nee, dat zal ik nooit zijn. Maar wie is dat wel? Ben ik een ander mens? Absoluut! Voor het eerst in mijn leven zit ik niet alleen maar in overlevingsstand (want ik heb geleerd dat dat is hoe ik leefde), voel ik dingen (want ook dat deed ik kennelijk nauwelijks), voel ik me echt moeder van mijn kinderen (en dat is zoooo fijn). Ik ben opener, kwetsbaarder, voel de pijn echt, maar ook de vreugde echt.

Naast dat ik een ander mens ben geworden, is ook mijn leven nogal drastisch veranderd. Ik ben gescheiden. Tja, het is verdrietig en toch sta ik er volledig achter. Ik laat het verder hierbij wat betreft dit onderwerp. Ik woon sinds anderhalve maand met de kinderen in de grote stad, de stad waar ik ben opgegroeid. Ik probeer vol goede moed, met een lach en een traan, hier ons nieuwe leven op te bouwen. Het contact met hun vader is prima en ze komen daar ook. Maar we wonen nu op ruim een half uur rijden van elkaar vandaan, dus dat betekent dat de kinderen voornamelijk bij mij zijn.

Wat kan ik nog meer zeggen… Ik mis het schrijven. Ik maak zoveel mee en denk wel eens aan een dagboek, maar het komt er niet van. Wel schrijf ik gedichten. Bloggen, ik weet niet of ik het nog durf. Aan de ene kant kan het me eigenlijk niet zoveel meer schelen wat mensen ervan vinden. Aan de andere kant wil ik ook niet dat dingen die ik schrijf verkeerd worden opgevat door bekenden en dan bedoel ik vooral ex en ex-familie. Misschien dat ik dus ergens anders opnieuw begin, schoon en anoniem. Aan de andere kant, dit ben ik, dit was en is mijn blog, mijn leven. Zint het je niet, lees dan niet. Iedereen kan wel overal wat van vinden, het gaat er uiteindelijk om wat ik er zelf van vind. Toch?! Maar of ik zo stoer nu al mijn eigen weg durf te kiezen, durf te schrijven wat ik echt vind, misschien is dat op dit moment nog te veel gevraagd aan mezelf. Want ook al ben ik een stuk opener en eerlijker, ik zit nog regelmatig verschanst achter mijn solide Chinese muur. Tegenwoordig zit er trouwens wel een deur in, dat is al heel wat…

Ik heb aan het eind van het schrijven van dit stukje besloten al mijn oude berichten eraf te halen. Dat geeft me op een of andere manier rust. Ook blijf ik na deze update nog even weg. Ik heb mijn tijd en energie hard nodig. Het schrijven trekt me, maar de commentaren, goed of slecht, trekken ook aan me. Zolang dat gebeurt lijkt het me wellicht niet zo verstandig om mijn nog ietwat wiebelige ik eraan bloot te stellen. Dusss… lieve mensen, tot laterrrr

Haha ik bedenk me net dat velen mij waarschijnlijk uit hun bloglijst hebben gegooid, dus of überhaupt iemand dit nog leest... Maar ja, ik kan weer wat op het lijstje in mijn hoofd afstrepen, ook prima :-)