Ik ben Kaatje

Mijn foto
Ik ben ik. Ik ben dol op mijn leven, maar ik vind het leven ook best wel een uitdaging. Mijn hoofd zit vol, bomvol. Ik denk met een snelheid sneller dan het licht. Bloggen is mijn uitlaatklep. Bovendien vind ik mezelf belabberd in mijn contact met mensen, hoewel ik het volgens mijn medemens best aardig doe hoor. Bloggen helpt mij in het kunnen meedraaien in de echte wereld. Een oefenplekje. En dan vind ik het ook nog eens heerlijk om te schrijven. Mijn boek zou allang in de winkel hebben gelegen, uiteraard, maar ja, ik heb het zo druk...

maandag 16 juni 2014

Klop klop…

Sinds een paar dagen zet ik schoorvoetend weer mijn eerste stapjes in blogland. Het voelt wat onwennig, net als soms nog mijn nieuwe leven…

Toen ik een blogpauze aankondigde, kon ik niet vermoeden dat die bijna een jaar zou duren. Ik kon ook niet vermoeden dat mijn leven in die periode drastisch zou veranderen. Dat ik (en daarmee mijn gezin en omgeving) door een heel diep dal zou gaan. Maar dat is allemaal wel gebeurd en blogs schrijven en lezen was (en is?) wel het laatste wat in me opkwam.

Om kort maar wel eerlijk te zijn: ik ben volledig ingestort. Maar dan ook echt volledig! Wanhopig probeerde ik alle balletjes des levens omhoog te houden, niet alleen die van mezelf maar vooral die van iedereen om me heen. Want sterk zijn en doorgaan was mijn stand. Tot ik er bijna letterlijk bij neerviel. Met mijn laatste restje energie moest ik mezelf dwingen uit bed te stappen, de kids eten te geven en aan te kleden en weg te brengen. Dat was zo ongeveer alles wat ik op een dag aankon. Maar dat aan de buitenwereld toegeven, dat was een ander verhaal. En dus liep ik door tot ik niet meer kon. Tot het iedereen duidelijk werd dat ik er zelf toch echt niet meer uitkwam.
Ik heb me vrijwillig laten opnemen in een kliniek. Klinkt heftig en dat was het ook. Maar voor mij de enige manier om uit de afgrond weer omhoog te krabbelen, ver weg van alles en iedereen. Een paar maanden ben ik weggeweest. Alle shit uit mijn jeugd, uit mijn leven heb ik kunnen aanpakken daar. Ik ben heel diep gegaan maar ben er ontzettend blij mee. En ook ontzettend dankbaar dat mijn omgeving het me mogelijk heeft gemaakt.

Ben ik nu helemaal klaar? Nee, dat zal ik nooit zijn. Maar wie is dat wel? Ben ik een ander mens? Absoluut! Voor het eerst in mijn leven zit ik niet alleen maar in overlevingsstand (want ik heb geleerd dat dat is hoe ik leefde), voel ik dingen (want ook dat deed ik kennelijk nauwelijks), voel ik me echt moeder van mijn kinderen (en dat is zoooo fijn). Ik ben opener, kwetsbaarder, voel de pijn echt, maar ook de vreugde echt.

Naast dat ik een ander mens ben geworden, is ook mijn leven nogal drastisch veranderd. Ik ben gescheiden. Tja, het is verdrietig en toch sta ik er volledig achter. Ik laat het verder hierbij wat betreft dit onderwerp. Ik woon sinds anderhalve maand met de kinderen in de grote stad, de stad waar ik ben opgegroeid. Ik probeer vol goede moed, met een lach en een traan, hier ons nieuwe leven op te bouwen. Het contact met hun vader is prima en ze komen daar ook. Maar we wonen nu op ruim een half uur rijden van elkaar vandaan, dus dat betekent dat de kinderen voornamelijk bij mij zijn.

Wat kan ik nog meer zeggen… Ik mis het schrijven. Ik maak zoveel mee en denk wel eens aan een dagboek, maar het komt er niet van. Wel schrijf ik gedichten. Bloggen, ik weet niet of ik het nog durf. Aan de ene kant kan het me eigenlijk niet zoveel meer schelen wat mensen ervan vinden. Aan de andere kant wil ik ook niet dat dingen die ik schrijf verkeerd worden opgevat door bekenden en dan bedoel ik vooral ex en ex-familie. Misschien dat ik dus ergens anders opnieuw begin, schoon en anoniem. Aan de andere kant, dit ben ik, dit was en is mijn blog, mijn leven. Zint het je niet, lees dan niet. Iedereen kan wel overal wat van vinden, het gaat er uiteindelijk om wat ik er zelf van vind. Toch?! Maar of ik zo stoer nu al mijn eigen weg durf te kiezen, durf te schrijven wat ik echt vind, misschien is dat op dit moment nog te veel gevraagd aan mezelf. Want ook al ben ik een stuk opener en eerlijker, ik zit nog regelmatig verschanst achter mijn solide Chinese muur. Tegenwoordig zit er trouwens wel een deur in, dat is al heel wat…

Ik heb aan het eind van het schrijven van dit stukje besloten al mijn oude berichten eraf te halen. Dat geeft me op een of andere manier rust. Ook blijf ik na deze update nog even weg. Ik heb mijn tijd en energie hard nodig. Het schrijven trekt me, maar de commentaren, goed of slecht, trekken ook aan me. Zolang dat gebeurt lijkt het me wellicht niet zo verstandig om mijn nog ietwat wiebelige ik eraan bloot te stellen. Dusss… lieve mensen, tot laterrrr

Haha ik bedenk me net dat velen mij waarschijnlijk uit hun bloglijst hebben gegooid, dus of überhaupt iemand dit nog leest... Maar ja, ik kan weer wat op het lijstje in mijn hoofd afstrepen, ook prima :-)