Nieuw leven!

Weet je wat? Ik ga het gewoon doen! Weer bloggen. En ook nog eens hier, op mijn oude vertrouwde blog. Toegegeven, het is gewoon lekker makkelijk. Al mijn instellingen zijn er al (hoewel ik de helft niet meer snap), mijn leeslijst etc. Maar daarnaast is het wat ik de vorige keer, bijna twee jaar geleden (oh mijn god wat gaat de tijd snel!), schreef: dit is mijn blog, dit is waar het begon. Hier schreef ik over mijn leven, over wie ik was, ook toen mijn leven uit mijn handen glipte en ik totaal niet blij was met wie ik was. Ik wil niet weglopen daarvan, onder uit een soort angst dat bekenden van mij hier toevallig weer terechtkomen, weer gaan lezen en ik bang ben voor hun oordeel. Ammehoelah. En dus ga ik lekker hier door. Wel in een nieuw jasje, want smaken veranderen nu eenmaal en het oog wil ook weleens wat nieuws. Toch?

Mijn nieuwe leven is alweer ruim twee jaar geleden begonnen. Toen vertrok ik met mijn kinderen naar de grote stad. We zijn aardig gesetteld inmiddels. Vorig jaar zijn we nog een keer verhuisd, naar de andere kant van de grote stad. Nu wonen we op tien minuten fietsen van het strand, zijn de kinderen helemaal gewend op school en sportclubs, komen er regelmatig klasgenootjes over de vloer en wonen we tegenover oma en opa (uh ja, echt waar, maar elk voordeel heb z'n nadeel en andersom...).

De titel van dit stuk slaat eigenlijk op heel erg veel. Er is namelijk heel erg veel veranderd. Te veel om nu in één stukje te schrijven. Het wordt anders ook zo onsamenhangend en jullie houden vast meer van ‘leesbaar’.

Nieuw leven in een nieuwe samenstelling, nieuw leven in de stad, nieuw leven qua opleiding, nieuw leven qua relatie en nieuw leven in…. Tja, dat verklap ik later nog wel…

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lieve medebloggers en meelezers:

Ik vind het super leuk als er nog iemand is die wil meelezen. Een bericht achterlaten is ook gezellig. Reageren doe ik sowieso. Of ik weer op alle blogs ga lezen waar ik ooit kwam, daar ook allemaal ga reageren etc, reken er niet op, dan kan het alleen maar meevallen. Echt waar, uit de grond van mijn hart, ik denk veel aan jullie. Meestal denk ik aan zo ongeveer de hele wereld. Ik kan alleen niet zo goed filteren, raak dan in de war, kan niet kiezen en ben vervolgens lamgeslagen, voel me daar rot over, stel uit en stel af. Ik heb mezelf moeten leren kennen en accepteren hierin. Dat gaat steeds beter. Conclusie: ik ben verre van perfect! Maar gelukkig zijn jullie dat ook niet ; )